عرفان های قلابی دام های شیطانی

یک نویسنده ایرانی به نام خانم شهرنوش پارسی‌پور که به سبب نوشته هایش چندباری در ایران دستگیر شده بود و بعد ناگزیر شد به آمریکا مهاجرت کند، در گزارش گوشه ای از زندگی نامه اش با عنوان «آموزش عرفان و ادامه‌ی تصاویر ذهنی» نوشته است:

در جلسات آموزش عرفان نقاط مختلف دنیا که به‌وسیله‌ی استاد تشکیل شده بود شرکت می‌کردم. در مجموع شش جلسه برگزار شد و در جلسه‌ی ششم بود که حادثه‌ای جالب و عملاً عجیب اتفاق افتاد.

در این جلسه بنا بود یکی از روش‌های عرفانی را یاد بگیریم. به‌دستور استاد همه در یک شکل دایره‌وار، پشت به‌هم، روی زمین نشستیم. روشن بود که در این حالت هیچ‌کس، هیچ‌کس را نمی‌دید. بعد استاد دستور داد چشم‌هایمان را ببندیم. من چشمانم را بستم. مدت کوتاهی بعد ناگهان خودم را در لباس سیاه در ابعاد غول‌آسا در دره‌ای دیدم. لباسی که به‌تن داشتم همان لباسی بود که در دوران نوشتن رمان «عقل آبی» در شمال ایران به‌تن داشتم. در آن‌زمان به‌دلیل وحشت از حزب‌الله هرگز جز لباس سیاه هیچ لباس دیگری نمی‌پوشیدم. این لباس مرکب بود از یک پلیورمانند سیاه و یک دامن بلند سیاه. اینک من با همین لباس در این دره حرکت می‌کردم، اما نمی‌دانم چرا این دره، مرا به‌یاد کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرکی در رامسر می‌انداخت که در آن زندگی می‌کردم.

در منتهی‌الیه دره، سه زن را می‌دیدم که در کنار یکدیگر ایستاده‌اند. یکی از زن‌ها پیراهن سرخ، دیگری پیراهن سبز گلدار و سومی پیراهن آبی به‌تن داشت. این رنگ‌ها بی‌درنگ مرا به‌یاد پیراهن‌های زن قهرمان کتاب «عقل آبی» انداخت.

زن سرخ‌پوش چهره‌ی مرلین مونرو را داشت، زن سبزپوش به برادرزاده‌ام می‌مانست و زن آبی‌پوش شهبانو فرح بود. این سه زن در کنار هم ایستاده بودند و گویی که در آب ایستاده باشند و تعادل نداشته باشند روی پای خود تاب می‌خوردند و عقب و جلو می‌رفتند. حالت کش‌آمدگی داشتند. من که ابعاد غول‌آسایی پیدا کرده بودم، دستم را پیش بردم و آن‌ها را یک‌به‌یک کف دست چپم گذاشتم و در آن سوی دره، روی زمین قرار دادم. نکته‌ی جالب در این میان حالت سینمااسکوپ رنگی در واقع فیلمی بود که در ذهنم می‌دیدم.

تصویر در این‌جا قطع و به‌ما دستور داده شد چشمانمان را باز کنیم. گرچه من چیز زیادی از معنای این تصاویر نفهمیده بودم، اما حال خوشی پیدا کرده و به‌شعف آمده بودم. البته بعدها که خوب فکر کردم متوجه شدم غیر ممکن است که مغز انسان قادر باشد چنین تصویری تولید کند. این از انواع تصاویری است که ما در سینما قادر به‌دیدن آن هستیم. امتحان این مسئله نیز بسیار ساده است. چشم خود را ببندید و بکوشید یک تصویر را به‌صورت سینمااسکوپ در ذهن مجسم کنید. این کار، عملاً امکان ندارد.

آن‌شب من به‌خانه آمدم و به‌حالت عادی به‌خواب رفتم. روز بعد متوجه شدم خانه نیاز به جارو دارد. جاروبرقی را آوردم و آن را به پریز زدم. هنوز دو دقیقه‌ای جارو نکرده بودم که دوباره در ذهنم تصاویری دیدم. بی‌اختیار روی مبل نشستم. چهره‌ی پدرم را می‌دیدم که در عکسی از او به‌خاطرم مانده بود. پدرم در این عکس لبخندی بر لب داشت. بعد پدرم را می‌دیدم. صدایی به‌من می‌گفت که بخشی از جسد پدرم به استرالیا منتقل شده و از طریق سلول‌هایش دوباره بازسازی شده و به‌دنیا برگشته. منتهی حرف نمی‌زند. فقظ لبخند می‌زند.

سپس تصویری از یک سیاه‌چاله دیدم. در مرکز سیاه‌چاله فضای بی‌نهایت بی‌کرانه‌ای وجود داشت. صدا به‌من می‌گفت که منظومه‌ی شمسی در حال خروج از شکم این سیاه‌چاله است. در انتهای سیاه‌چاله پسر بسیار زیبای موطلایی را می‌دیدم. صدا می‌گفت این امام زمان است که دارد از چاه زمان خارج می‌شود. بسیار چیزهای دیگر را نیز می‌دیدم. کم‌کم حالم بسیار آشفته شد.

این بار در یک بحران بیماری قرار گرفتم که چندروزی به‌درازا کشید. هنگامی که حالم اندکی سرجا آمد به‌فکر فرو رفتم. چگونه ممکن بود مغز انسان تصویر سینمااسکوپ بسازد؟ این غیر ممکن بود. درست به‌همین دلیل درباره‌ی این تصاویر به‌کسی توضیحی نمی‌دادم.

امروز اما به‌طور جدی معتقدم که این تصاویر مصنوع دست انسان است و نه ذهن. ما در عصری هستیم که به‌نظر من امکان ارسال تصویر و صدا به مغز ممکن شده است. فکر می‌کنم علت این که از این تکنولوژی استفاده‌ی گسترده نمی‌شود جنبه‌ی تخریبی آن باشد. یعنی بر این باورم که این تصویرافکنی روی مغز می‌تواند به‌بافت‌های سلول‌های مغز صدمه بزند، اما این افکار کم‌کم در من شکل گرفت.

برای نخستین‌بار با اراده‌ی شخصی تصمیم گرفتم به دکتر مراجعه کنم. به دیدار روانشاد دکتر حسن مرندی رفتم و توضیح دادم که حالم خوش نیست. البته حتی یک کلمه درباره‌ی این تصاویر با او حرف نزدم.

دکتر مرندی به‌من گفت که دچار بیماری مانیک‌دپرشن هستم که گویا در فارسی به آن شوریدگی‌افسردگی می‌گویند.

او تاکید کرد که این بیماری اغلب در افراد مشهور دیده می شود. روند این مسئله باید به این‌گونه باشد: توقع شخص مشهور از خودش زیاد می‌شود و در نتیجه همیشه از خود ناراضی است، چون هر انسانی دچار اشتباهاتی می‌شود. شخصی که مشهور نیست پس از مدتی می‌تواند خود را ببخشد، اما شخص مشهور دچار این توهم است که همه او را در هر حالتی دیده‌اند. این مسئله سنگینی ترسناکی دارد. در عین حال شخص مشهور، اغلب پاداش‌های مادی و معنوی زیادی به‌دست می‌آورد که لاجرم منجر به شادمانی و نشاط زیادی می‌شود.

البته آن‌چه را در بالا نوشتم تعریف علمی این بیماری نیست. در این مورد متخصصان باید نظر بدهند، اما این کم و بیش توضیحی بود که دکتر مرندی در اختیار من گذاشت. او در عین حال از من خواست تا لیتیوم بخورم که دارویی است مناسب برای مهار کردن این بیماری. بدین‌ترتیب بود که من شروع به خوردن لیتیوم کردم و در فاصله‌ی چندروز تبدیل به آدمی شدم فاقد فکر و احساس.

حالت‌های نگرانی و دلهره و اندوه در من از میان رفت، اما نشاط و شادی نیز به‌پایان خود رسید. چنین به‌نظر می ‌سید که جهان فاقد هرنوع بعد و برشی است. حتی حرف زدن برایم مشکل شد. لیتیوم دارویی است که به‌مزاج برخی از افراد می‌سازد. داروی ارزانی است و گویا عوارض جنبی محدودی دارد. اما بر اساس تجربه‌ی شخصی باور دارم که به کلیه صدمه می‌زند و کنترل ادرار را مختل می‌کند.

اکنون درست به‌خاطر نمی‌آورم چه مدت لیتیوم خوردم، اما می‌دانم که در دوران مصرف این دارو هرگز موفق نشدم چیزی بنویسم. زندگی خانوادگی ما در این دوران به روال عادی ادامه داشت. کار چاپ کتاب‌های من متوقف شده بود. هیچکس نگفته بود که آن‌ها توقیف هستند، اما عملاً از چاپ مجدد آن‌ها جلوگیری به‌عمل می‌آمد. من نیز داشتم کم‌کم فراموش می‌کردم که روزی نویسنده بوده‌ام.

شب‌ها که می‌خوابیدم اغلب احساس می‌کردم یک مایع سیاه‌رنگ در مغزم حرکت می‌کند. انگار که قطرات جوهر سیاه‌رنگی را آرام‌آرام در یک لیوان آب بریزند. به‌طوری که می‌دانید این جوهر شکل و قیافه‌های مختلفی به‌خود می‌گیرد. من همیشه اندکی پس از دیدن این اشکال به‌خواب می‌رفتم. یک‌شب همان‌طور که داشتم به این مایع سیاه‌رنگ در مغزم نگاه می‌کردم، صدای مادرم را شنیدم که با پسرم حرف می زد. او گفت: علی‌جان، نمی‌دانم چرا این اواخر در مغزم تصویرهایی می‌بینم. یک تصویرهای سیاه‌رنگ که هیچ شکل خاصی ندارند.

با شنیدن صدای مادرم خواب از چشمم پرید. او نیز داشت عین تصویرهایی را که من می‌دیدم می‌دید. دیگر در مرحله‌ای بودم که باور کرده بودم امکان ارسال تصویر و صدا به مغز ممکن است. از آن لحظه به بعد نگرانی درباره‌ی افراد خانواده‌ام نیز به نگرانی‌هایم اضافه شد. من متوجه بودم که این تصاویر که به مغز ارسال می‌شود سلامت مغز را مختل می‌کند. حالا یا این تکنولوژی در حد رشدیافته‌ای نبود و تصویرها را به‌سوی افراد نزدیک به‌هم پخش می‌کرد بی آن که بتواند نشانه‌گیری دقیق بکند و یا به‌عمد انجام می شد. به‌هرحال نگران بودم.

من موارد دیگری را نیز در اینترنت خوانده ام که از طریق عرفان های صوفیانه و قلابی به بیماری روانی مبتلا شده اند و حتی با مداواهای بسیار نیز چنان که بایست درمان پیدا نکردند. به هر حال، باید در عرفان معرفت حق و عشق الهی باشد تا به سلامت جسم و روان بیانجامد و دیگر مواهب آن حاصل شود و آن هم به طریق شرعی و از طریق انجام فرائض و نوافل؛ نه با ریاضت های من درآوردی و کشنده که هستی آدمی را به فنا می دهد. یکی از خواندگان این گزارش یادداشت خوبی به شرح ذیل گذاشته است که به عنوان حسن ختام می آورم:

خانم پارسی پور آنجایی که شما رفته اید، کلاس عرفان نبوده است. اصولا عرفان کلاس ندارد و با این کلاسها و کتابهای یوگا و روح شناسی و مدیتیشن و غیره به دست نمی آید:

دفتر صوفی کتاب حرف نیست / جز دل اسپید همچون برف نیست

عرفان را در این کلاس ها ـ که مدعیان تشنه شهرت و ثروت تشکیل می دهند ـ نجویید.

عرفان دیدن تصاویر موهوم نیست، عرفان شناخت حق و حقیقت است.

عرفان چنان است که حضرت مولانا گفت:

از همه اوهام و تخییلات دور / نور نور نور نور نور نور !

عرفان شفا می دهد و بیمار نمی کند.

و البته پیش از هرچیز باید پیری روشن ضمیر یافت و آنگاه به سلوک پرداخت و به برداشتن زنگارها:

آینه ت دانی چرا غماز نیست؟ / زان که زنگار از رخش ممتاز نیست

این بنده سعادت آشنایی با یکی از این مردان را یافته ام کسی که هیچگاه خود را شیخ و استاد نمی نامد؛ اما در حضورش همه در نور و سرور غرق می شوند. کاش شما هم با چنین انسانی آشنا می شدید. امیدوارم خداوند ما و شما را از عرفان حقیقی بهره مند سازد.

لینک های مرتبط:‏ تهی بودن تصوف از عشق ؛‏ عاشق دنبال کشف و کرامت نیست. ؛ عرفان و شبه عرفان ؛‏ عرفان های نوظهور با طعم مدرنیته ؛‏ مکاتب عرفانی نوظهور ؛‏ معنویت گرایی و عرفان های نوظهور ؛‏ درآمدی بر عرفان های حقیقی و عرفان های کاذب ؛‏ عرفان های نوظهور و عنصر خرافه گرایی

نظرهاي شما ( )

 (سه شنبه 89 اردیبهشت 21 ساعت 5:42 صبح)